(Milli Gazete)
Giriş
Bir fitne (kaos) ortamında bir mümin, nasıl düşünmeli,
olayları nasıl değerlendirmeli ve nasıl davranmalıdır? Bu noktada Allah ve
Resulü, bizlere nasıl bir görev ve sorumluluk yüklemiştir? Kısa, orta ve uzun
vadede yapılabilecekler nelerdir? Geçen yazılarda bu konu değişik boyutları ile
ele alınmıştır.
Bundan sonraki birkaç yazıda, ümmetin birlik ve beraberliği
için rahmetli Erbakan Hocanın kuruculuğunu yaptığı D-8 hareketinin önemi
üzerinde durulacaktır. Bu konunun öne çekilmesinin nedeni, Cumhurbaşkanı
Erdoğan’ın AB’ye karşı haklı olarak başlattığı eleştiri ve ardından ŞİO’ya
(Şanghay İşbirliği Örgütü) girmekle ilgili yaptığı açıklamalardır.
Türkiye yol boyu AB ile sürekli sorun yaşamıştır. 2013
yılında yaşanan sorunlar üzerine dönemin Başbakanı Erdoğan, 25 Ocak 2013
tarihinde, AB ile ilgili şikâyetlerini dile getirerek Putin’e, “Alın bizi
Şanghay Beşlisi’ne, AB’yi unutalım” şeklinde bir teklifte bulunmuştur. AB
yöneticilerinin, 15 Temmuz darbe girişimi sonrasında, Türkiye’deki olaylar ve
gelişmelerle ilgili yaptıkları açıklamalar, başta Cumhurbaşkanı olmak üzere,
birçok devlet yöneticisinin tepkisine sebep olmuştur. AP’nin, “Türkiye’nin AB
üyeliğini askıya alma, dondurma” ile ilgili aldığı karar üzerine, Cumhurbaşkanı
Erdoğan ve Başbakan Yıldırım, AB’ye çok sert bir tepki ortaya koyarak ŞİO’ya
üyelik için girişimlerde bulunmuşlardır. Şu an değişik kesimler, Türkiye’de, AB
ve ŞİO merkezli yoğun bir tartışma içinde bulunmaktadır.
NATO, askeri amaçlı, güvenlik merkezli bir örgüt iken; AB,
sosyokültürel ve sosyoekonomik, askeri ve kültür ve medeniyet merkezli bir
entegrasyon projesidir. ŞİO ise askeri ve ekonomik merkezli bir örgüt olup,
Batı ittifakına karşı kurulmuştur.
Bu noktada sorulması ve cevaplandırılması gereken,
“Türkiye’nin önceliği, bunlardan birisi mi olmalı; yoksa İslâm ümmetinin birlik
ve beraberliğini sağlayacak bir işbirliğine mi gidilmeli” sorusudur. İslâm
coğrafyasındaki fitnenin kaynaklarından birinden diğerine kayarak iş tutmak,
İslâm coğrafyasındaki fitnenin kökünün kazınmasında aspirinvâri bir tedaviden
öteye geçemez. Bölgesel güç, dünya gücü olmak isteyen bir Türkiye, Ümmetin
gücünü yanına almalı, şerre karşı hep birlikte yürümelidir.
Bunun için öncelikle iman edenlerin birlik ve beraberliğini,
dayanışmasını sağlayacak bir ruh ve bir zihniyet inşa edilmelidir. Bugün İslâm
coğrafyasında var olan fitnenin (kaosun) ana nedeni, iman edenlerin; etnik,
mezhep, tarikat ve cemaat bazında zihnen parçalanmış olmasıdır. Dış dinamikler,
bu parçalanmışlık ortamından yararlanmaktadır.
Bu noktada unutmamak gerekir ki İblis’in yolundan giden şer
ittifakı (ABD-Siyonizm-İsrail-İngiltere), iman edenlere karşı sınırsız ve
topyekûn bir savaş ilan etmiştir. Bu savaşı kazanmanın yolu, iman
edenlerin/ümmetin birlik ve beraberlik içinde olması ve buna inanmasıdır. Bu
imânî bir sorumluluktur.
Burada bu konu, ana hatları ile ele alınacaktır.
FİTNENİN ETKİN OLMASININ SEBEBİ, İMAN EDENLERİN
BÖLÜNMÜŞLÜĞÜDÜR
İblis ve iblis’in yolundan gidenler, topyekûn bir mücadele
anlayışını benimsemişlerdir. Nitekim “…Onların sizlerle topluca savaşması gibi
siz de müşriklerle topluca savaşın” (9 Tevbe 36) ayetinde, müşriklerin,
müminlerle topyekûn savaştığına/savaşacağına dikkat çekilmektedir.
Bir gün bir adam, Hz. Peygamberin yanına gelerek; “İnsanlar
atlarını bıraktılar, silahlarını da bıraktılar ve artık cihat yoktur, her türlü
savaş bitmiştir” dediğinde; Hz. Peygamberin ona verdiği cevap, sınırsız ve
topyekûn bir mücadelenin kıyamete kadar devam edeceğinin açık bir
ifadesidir:
6157-Peygamber (S.A.V.): “Yalan söylemişlerdir. Savaş
gelmiştir, ümmetimden bir kısım insanlar, devamlı olarak hak üzere
savaşacaklardır… Bu, kıyamete kadar böyle devam edecektir.”(1)
Hz. Peygamber (S.A.V.): (6156) “Düşmanla karşılaşmayı
temenni etmeyin! Eğer karşılaşırsanız, sabredip dayanın”(1) buyurmakla, savaşı
teşvik etmemekte; ancak savaşa hazır olunmasının zaruret olduğunu ortaya
koymaktadır. Çünkü Allah’ın Resulüne göre, insanlık tarihinde barış dönemleri
geçici dönemlerdir:
“Ey insanlar! Sizler sulh ve sükûnet devrindesiniz. Zaman
süratle ilerliyor.
Görüyorsunuz gece ve gündüz her yeniyi eskitiyor. Her uzağı
yakınlaştırıyor, her vaadi gerçekleştiriyor.
Öyleyse, Gelecekteki mücadeleler için hazırlanın. (Sulh ise)
yakında miadı dolacak olan bir hazırlanma devresidir. Karanlık geceler gibi
işler karıştığı zaman Kur’an-ı Kerim’e sarılınız. Çünkü o, şefaat eden ve
şefaati kabul edilendir. Kendisine uymayanların yenilmeyen hasmıdır”(2).
Dolayısıyla bugün, tüm iman edenlerin/ümmetin bölünmeden,
parçalanmadan, topyekûn bir savaşa hazır olması ve gerekirse savaşması, iman
etmiş olmanın onlara yüklediği bir görevdir (8 Enfal 56-62). “İman edenlerin
birlik ve dayanışması sağlanamazsa ne olur” sorusunun cevabı, Enfal 72-75.
ayetlerinde verilmektedir. Enfal 72’de, iman edenler; 1. Grup: “hicret edenler
ve Allah yolunda mallarıyla ve canlarıyla cihat edenler ile (hicret edenleri)
barındıranlar ve yardım edenler” ve 2. Grup: “hicret etmeyenler” şeklinde, iki
ana gruba ayrılmaktadır.
Birinci grupta yer alanlar arasındaki hukuk, “birbirlerinin
velisi” olarak ifade edilmekte; birinci gruptakilerle ikinci gruptakiler
arasındaki hukuk ise, “Onlar hicret edinceye kadar, sizin onlara hiçbir şeyle
velayetiniz yoktur” şeklinde belirlenmektedir. Bununla beraber ayette istisnası
bir durum vardır; o da, 2. Gruptakilerin “din konusunda yardım istemeleridir”.
Bu durumda yardım yapmak birinci gruptakilerin görevidir. Ancak ayette buna da
bir şart konmaktadır. Bu da, birinci gruptakilerin anlaşma yaptığı bir
topluluğun aleyhine olmama yani mücadele stratejilerine zarar vermeme şartına
bağlanmıştır (8 Enfal 72).
Hz. Peygamberin (S.A.V.) (6155) -“Kim savaşa katılmazsa,
katılacak birini donatmazsa ya da savaşa katılan kimsenin çoluk çocuğuna bakmazsa,
kıyamet gününden önce bir felaketle karşılaşır.”; (6108) -“Kim Allah
yolunda bir savaşçıyı teçhiz ederse, bizzat savaşa katılmış gibi sevap alır.
Kim geride kalıp savaşçının çoluk çocuğuna bakarsa o da savaşmış gibi olur”(1)
hadislerinde dikkat çekilen konu, Enfal 72’deki ile aynıdır.
Enfal 73’de ise; “Küfredenler birbirlerinin velileridir.
Eğer siz, birbirinize yardım etmez ve dost olmazsanız yeryüzünde bir fitne ve
büyük bir bozgunculuk (fesat) olur” denerek iman edenlerin parçalanmışlığının,
dünyadaki fitne ve fesadın sebebi olduğuna açık bir vurgu yapılmaktadır.
Bu parçalanmışlık, aynı zamanda şer ittifakının
saldırılarına da zemin hazırlamaktadır. Allah’ın Resulünün aşağıdaki hadisinde,
Müslümanlara açılmak istenen topyekûn savaşın sebebinin, Müslümanların
“parçalanmış olmaları”; parçalanmış olmalarının sebebinin de,
“dünyevileşme- sekülerleşme-laikleşme” olduğu çok açık bir şekilde ifade
edilmektedir:
“9820-Sofradakilerin büyük tabağa üşüştükleri gibi
insanların size karşı birleşip üşüşmeleri yakındır.”
Biri sordu: “Acaba o zaman sayıca az mı olacağız?”
“Hayır, bilakis o zaman sayıca çok olacaksınız. Ama selin
sürüklediği çerçöp gibi dağınık olacaksınız. Allah, düşmanlarınızın kalbinden
sizin korkunuzu çıkaracaktır. Sizin kalplerinizde vehen artacaktır”
buyurdu.
“Vehen nedir, ey Allah’ın Resulü” diye sorduklarında şöyle
buyurdu:
“Dünya sevgisi ve ölüm korkusu”(3).
ÜMMETİN BİRLİĞİNİ SAĞLAYACAK OLAN ŞUURLU MÜMİNLERDİR
Enfal 74. ayette, “İman edenler, hicret edenler ve Allah
yolunda cihat edenler ile (hicret edenleri) barındıranlar ve yardım edenler”
(Enfal 74) “gerçek mümin” olarak tanımlanmaktadır. Yukarıda birinci grup olarak
ifade edilen müminler, mümin olmanın ruhuna vakıf olan ve onun gereğini
hakkıyla yerine getiren şuurlu müminlerdir. Öyleyse İslâm coğrafyasındaki
fitnenin kökünü kazıyacak olanlar, şuurlu müminler olacaktır. Bu nedenle bu gün
yapılması gereken en önemli görev;
“Ey iman edenler, hepiniz topluca İslâm’a girin ve şeytanın
adımlarını izlemeyin. Çünkü o, size apaçık bir düşmandır” (2 Bakara 208).
“Ey iman edenler, Allah’a, Resulüne, Resulüne indirdiği
kitaba ve bundan önce indirdiği kitaba iman edin…” (4 Nisa 136) ayetlerinde
dikkat çekilen ruhî bir değişimi sağlayarak müminleri şuurlu hale getirmektir.
Bunun için öncelikle “dünyevileşme- sekülerleşme-laikleşmeye
karşı köklü ve kalıcı bir mücadele verilerek ruhî bir değişimin sağlanması;
müminlerin, Enfal 74’te ifade edilen gerçek mümin/şuurlu mümin haline
getirilmesi gerekmektedir. Bu gün en öncelikle görev budur. Aksi takdirde fitne
ateşini söndürmek mümkün değildir; bölünme, kaçınılmazdır:
“Allah’a ve Resulüne itaat edin ve çekişip birbirinize
düşmeyin, çözülüp yılgınlaşırsınız, gücünüz gider. Sabredin. Şüphesiz Allah,
sabredenlerle beraberdir” (8 Enfal 46).
Dünyevileşme-sekülerleşme-laikleşmenin aramıza soktuğu
fitnenin kökünü kazıyabilmek için, Hz. Peygamberin, “Karanlık geceler gibi
işler karıştığı zaman Kur’an-ı Kerim’e sarılınız” emrine uygun olarak “Allah’ın
ipine” şuurlu bir şekilde, sımsıkı sarılmak gerekmektedir:
“Allah’ın ipine hepiniz sımsıkı yapışın. Dağılıp ayrılmayın.
Ve Allah’ın sizin üzerinizdeki nimetini hatırlayın. Hani siz düşmanlar idiniz.
O, kalplerinizin arasını uzlaştırıp-ısındırdı ve siz O’nun nimetiyle kardeşler
olarak sabahladınız. Yine siz, tam ateş çukurunun kıyısındayken, oradan sizi
kurtardı…” (3 Al-i İmran 103).
Evet, biz üzerimize düşen görevi hakkıyla yerine getirirsek,
Allah kırılmış, parçalanmış olan kalplerimizi bir araya getirecek,
uzlaştıracak, birbirine ısındıracak (8 Enfal 63) ve bizleri yeniden kardeşler
yaparak; gücümüze güç katacaktır. Bu, cihadı, hayatının gayesi haline getirmiş,
şuurlu müminlere Allah’ın bir vaadidir:
“Ey Peygamber, müminleri savaşa karşı hazırlayıp-teşvik et.
Eğer içinizde sabreden yirmi (kişi) bulunursa, iki yüz (kişiyi) mağlup
edebilirler. Ve eğer içinizden yüz (sabırlı kişi) bulunursa, bunlar da
kâfirlerden binini yener. Çünkü onlar (gerçeği) kavramayan bir topluluktur” (8
Enfal 65).
SONUÇ: ÜMMETİN BİRLİĞİ İÇİN D-8 VE D-60’A İHTİYAÇ VARDIR
Allah, Kur’an’da, müşriklerin, iman edenlere karşı güçlü
olmaları, galip gelmeleri durumunda “ ‘akrabalık bağlarını’, ‘sözleşme
hükümlerini’ gözetip-tanımayacakları”; ağızlarıyla müminleri hoşnut
edecekleri”, “kalplerinde ise büyük bir kin ve nefretin var olduğu/olacağı”nı
(9 Tevbe 8; 8 Enfal 56-62) bu nedenle müminlerin savaşa devamlı hazır
olması gerektiğini ifade etmektedir.
27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971, 12 Eylül 1980, 28 Şubat 1997 ve
15 Temmuz 2016 askeri darbelerinde, sözde “dostumuz”(!), “stratejik ortağımız”(!),
“model ortağımız”(!) olan ABD’nin ve NATO’nun parmağı vardır. Kur’an’da
ifade edildiği gibi, ne “dostluğa”, ne de “anlaşma şartlarına” uymuşlar;
Türkiye’de halkın seçtiği tüm iktidarları, askerî darbe ile düşürmüşler; her
seferinde ülkenin önünü kesmişlerdir.
O nedenle Türkiye, AB’den, NATO’dan ve ABD’den bağımsız
olmalı, kendi silahını kendisi yapmalı, kendi kültür ve medeniyet kodlarına
göre bir hayat nizamı ortaya koymalı ve bunun için Türkiye’nin tüm renklerini,
gök kuşağı gibi, birleştirecek topyekûn bir seferberlik ilân ederek, sınırsız
ve topyekûn bir savaşa hazır olmalıdır. Bunu yaparken yanlış bir tercih ederek
ŞİO’yu ana ve kalıcı bir dayanışma örgütü olarak görmemelidir. ŞİO, Batıya
karşı geçici askeri ve ekonomik bir ittifak örgütü olarak görülebilir; ancak
NATO’da kalındığı sürece bu da mümkün değildir. Bugün NATO ve AB ile
yaşadığımız sıkıntıların benzerini, yarın ŞİO ile yaşayabiliriz. Hatta yarın
İslâm’a karşı ŞİO ve NATO ittifakı da kurulabilir.
Çünkü bugün küresel hegemonyanın adaletsiz dünya anlayışı
karşısında, bir blok olarak durabilecek, direnme kabiliyeti olan tek güç, tek
alternatif İslam’dır. Bilmeliyiz ki Amerika’nın da, AB’nin de, Rusya ve Çin’in
de temel hedefi, İslam’ın yeniden tarih sahnesine çıkmasını engellemektir.
Çünkü İslam’ın, dünyaya yeni bir nefes, yeni bir ruh verecek değerlere sahip
olduğunu çok iyi bilmektedirler.
O nedenle, ŞİO geçici bir çözüm olarak görülmeli, kalıcı
değil; kalıcı olan D-8 ve D-60’dır ( 60 Müslüman ülkenin birliği).
Kaynaklar
1- Rudanı, Büyük Hadis Külliyati, Cem’u’l- Fevaid, İz
Yayıncılık, İstanbul, C: 2, S: 305-331
2- Kandehlevi, M.Y, Hadislerle Müslümanlık, Kalem yayınevi,
İstanbul, (1980), C:1, S:1783.
3- Rudai; Büyük Hadis Külliyatı, İz Yayıncılık, İstanbul, c:
3, s: 428-438, 2014.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder